Door Esther Groenenberg, muzikante Gouwe Ouwe
“Afgelopen week mocht ik samen met vriendin en collega-muzikant Anna weer een Gouwe Ouwe doen: een dansavond met liedjes uit de jaren zestig. We werken beide al een aantal jaren voor Stichting de Tijdmachine. Allebei om dezelfde reden: muziek als middel inzetten om iets te betekenen voor mensen. Om herinneringen terug te halen, plezier te maken en een brug te slaan tussen generaties en situaties. Om te raken en contact te maken.
Mensen
Ik moest wennen toen ik hiermee begon. Ik kende de doelgroep niet en had nog geen ervaring met het zingen voor ouderen en dan specifiek mensen met dementie. Toch kreeg ik er al gauw vertrouwen in en ik merkte vooral: als ik gewoon mezelf ben, mijn hart open, muziek maak en contact maak, dan is het goed. Er ging een wereld voor me open. Ik zag en zie allerlei woon- zorgcentra van binnen en ontmoette zoveel mensen die ik anders niet had ontmoet. Mensen die werken in de huizen, die als vrijwilliger aanwezig zijn om te helpen en natuurlijk de mensen die er wonen.
Een traantje in de kleedruimte
In het begin heb ik regelmatig na het optreden een traantje gelaten in de kleedruimte. Soms was het zo heftig, zowel positief als negatief. Soms zijn mensen al zo ver weg. En soms juist niet, waardoor ze verward zijn en soms door hebben dat hun geheugen ze in de steek laat. Soms een traantje van verdriet, door bijvoorbeeld het zien van een partner die overduidelijk zijn vrouw van vroeger mist, maar vooral vaak een traan van ontroering. Door de vrouw die niets meer zegt, maar vervolgens heel ‘Living doll‘ van begin tot eind meezingt, of door die man met wie ik zo leuk danste op ‘Peter’ van Sweet Sixteen.
Maar je leert en het went. Op een goede manier. Bij een optreden geef ik nog steeds (natuurlijk!) hart en ziel, maar ik weet er na afloop beter mee om te gaan. Ik weet beter wat ik kan verwachten.
Zweten geblazen
Vorige week was het weer eventjes anders. We speelden in een huis waar relatief jonge mensen met dementie en Alzheimer wonen. We hadden speciaal ook wat liedjes uit de jaren zeventig ingestudeerd, want voor alleen maar sixties liedjes waren ze wat jong. Vanaf het eerste liedje stond de dansvloer vol. De sfeer was uitgelaten. Een bewoner kwam steeds naast ons staan en zwaaide wild enthousiast met zijn armen. Ook partners, vrijwilligers en medewerkers maakten een dansje. We denderden door, want ze bleven maar dansen. Deze doelgroep was natuurlijk jonger en fitter, dus het was zweten geblazen. Wat een uithoudingsvermogen had dit publiek. We sloten de avond af met ‘You’ve got a friend‘, wat luidkeels werd meezongen door iedereen.
“Ze hadden zich in geen tijden zo ontzettend vermaakt samen met hun mannen. Even was alles gewoon”.
Muzikante Esther Groenenberg
Voor even onbezorgd
We stapten het podium af en spraken met twee echtparen. We spraken de vrouwen, wiens mannen in dit huis woonden. Ze waren zo blij. Hadden zich in geen tijden zo ontzettend vermaakt samen met hun mannen. Even was alles gewoon. Ik dacht aan mijn ouders, die zelfs al iets ouder dan deze mensen zijn. Mijn ouders pasten op dat moment op mijn zoon. Deze mensen, waarmee we stonden te praten, zouden ook gewoon onbezorgde opa’s en oma’s moeten zijn, maar hun situatie is zo anders. Anna liep na afloop geëmotioneerd naar de kleedkamer. En ook mij had dit echt wat gedaan: hun oprechte plezier en hun dankbaarheid. Wat fijn voor ze, dat ze hun leed en verdriet even konden vergeten.
Toen we de auto instapten zei Anna: ‘ik wist tijdens het spelen soms niet of iemand een bewoner was, of dat het een partner of medewerker was’. Ik had hetzelfde. Door de jonge leeftijd van de bewoners was dit soms niet te zien. Terwijl we Leusden uitreden zat ik daar eens over na te denken en bedacht me toen: het maakt ook geen bal uit. Dementerend of niet. We spelen voor mensen. Mensen. Gewoon allemaal mensen. En muziek overbrugt alle onderlinge verschillen.”
Lees hier meer over onze Gouwe Ouwe liveband muzikanten.
